#58 Przeznaczenie

Dwa tygodnie minęły za szybko dla Kiongoziego i Niszy. Niestety Nevada nie pozwalała się już dłużej prosić. Tego ranka razem z córką stawiła się u Sawy.
- Bardzo ci dziękuję za opiekę i przepraszam, ze tak długo zajęłyśmy miejsce, mój Panie.
- Haha, ależ nie ma za co. Wiem, ze pragniesz wrócić do rodzinnego stada, ale żal mi naszych dzieci.
- Tak, mnie również, ale jeżeli Nisza kiedyś zapragnie powrócić na Lwią Ziemię, to jej tego nie zabronię.
- A ja chętnie przyjmę ją z powrotem. Powodzenia i przyjemnej drogi Nevado.
Lwica skłoniła się królowi i razem z córką zeszła z Lwiej Skały. Kiongozi stał na czubku Lwiej Skały i patrzył w ślad za dziewczyną. Nisza odwróciła się ostatni raz by go ujrzeć i ze spuszczoną głową opuściła Lwią Skałę. Valentine podesżła do brata i usiadła obok niego.
- Jak się cuzjesz?
- Szczerze? Obojętnie. Nie czuję się źle, ale nie czuję też żalu z powodu odejścia.
- Myślałam, ze będziesz rozpaczał bracie.
- Ja też. Ale nie. Chyba nie byłem aż tak zakochany. Zauroczyłem się, bo miała... najpiękniejsze oczy na świecie. I futro. Osobowość także. Po prostu się nie zakochałem.
Lwiczka patrzyła chwilę zdziwiona na brata. Zaraz jednak chytrze się uśmiechnęła.
- Będzie następna. Jeszcze nie jedna ci się spodoba.
- Hmm, masz rację. Ale powiedz siostro, ktoś ci się podoba? - Szturchnął ją w ramię.
- Nie kpij. Nie chcę być z członkiem naszej rodziny. Jak się ktoś kiedyś znajdzie, to się zastanowię.
Lwiątka po mału zaczynały zachowywać się jak dorosłe. Po mału dorastały i wyrastały z dziecięcego wieku. Za niedługi okres miały stać się nastolatkami. Rodzeństwo właśnie schodziło z Lwiej Skały kiedy ojciec zatrzymał syna i poprosił go o rozmowę.
- Jak się czujesz synu?
- W porządku. Przeżyję.
- Jestem z ciebie dumny synu. Widzę, że potrafisz panować nad emocjami. Posłuchaj chcę cię dzisiaj zabrać na patrol. Odbędziesz dzisiaj najważniejszą lekcję w swoim życiu.
- Zapowiada sie wspaniale tato.
Białe lwiatko radośnie pognało wraz z ojcem na sawannę. Ich celem był wodopój. Ojciec nawet nie podejrzewał co się dzieje w sercu jego syna. Naprawdę nie tęsknił. Może trochę, bo stracił wspaniałą przyjaciółkę. Czy dziewczynę? Już nie. Jedyne czego teraz chciał to odbyć tę lekcję. Jedyne o czym myślał, to bycie następcą.

Lwy doszły nad wodopój i stanęły na zwalonym pniu nieopodal.
- Synu spójrz na to słońce. Jest jak życie, a także panowanie każdego króla. Wschodzi i zachodzi.Kiedyś słońce mojego panowania zajdzie, a wzejdzie dla ciebie, jako nowego króla. Pamiętaj, że każde stworzenie, każda roślina i każdy szczegół jest niezwykle ważny i niezbędny. Musisz nauczyć sie szanować wszystkich od tych najmniejszych, do tych największych. Takze te stworzenie, na które polujemy.
- Dlaczego?
- Kiedyś po naszej śmierci wyrośnie po nas trawa, którą jedzą antylopy i zebry. Wszyscy jesteśmy złączeni. Dokładnie to samo powtarzali mi mój ojciec i dziadek. Każdy król kiedyś to usłyszał i zapamiętał.
- Rozumiem, ale nie wiem, czy uda mi się o tym pamiętać. Co jeśli nie?
- W razie czego poradź się swojego dziadka. Wierz mi, że odpowie.

Oboje patrzyli na zachód w milczeniu.

- Tato, czy twój duchowy przewodnik ci pomaga?

- Hmm, bardzo rzadko. Osobiście nigdy nie prosiłem go o pomoc. Nigdy tez mi się nie ukazał. 

- W jaki sposób ci pomógł?

- To on sprowadził mnie na Wolna Ziemię, kiedy spotkałem Wimbo i Nevadę. Słyszałem jego głos.

- Kim on był?

- Pierwszym królem Lwiej Ziemi. Można powiedzieć, ze założycielem królestwa. Ale dość tego. Powiedz mi jednak, czy jesteś pewny, ze nie chcesz być Przywódcą Lwiej Gwardii?

- Tak tato. Nie chcę. Nie mógłbym się w tedy zbytnio angażować w twoje lekcje. Pozwól Val dowodzić. Poradzi sobie. 

Król miał inne plany wobec córki, ale póki co postanowił jej pozwolić przejąć dowodzenie. Wracając na Lwią Skałę natknęli się na Rafikiego i lwiątka należące do Lwiej Gwardii. 

- Może zobaczymy jak idzie szkolenie? CO ty na to synu?

- Yhymm, bardzo chętnie.

Oboje podeszli do obecnych. Rafiki stał na skale przed chłopcami i tłumaczył im na czym polega każda umiejętność gwardzisty. Obok pawiana siedziała Valentine, która przysłuchiwała się naukom. Widząc ojca i brata uśmiechnęła się. Rafiki także ich dostrzegł i gdy ci podeszli blizej pokłonił się.

- Witaj Wasza wysokość i ty książę Kiongozi. 

- Witaj Rafiki. Czy możemy się przyłączyć? Jestem ciekaw jak idą przygotowania.

- Oczywiście. 

Valentine ustąpiła miejsca bratu i dołączyła do samców. 

- Najsilniejszy musi nauczyć się panować nad własną siłą mięśni i umysłu. Najszybszy musi wyczuć prędkość i wiedzieć kiedy się rozpędzić, a kiedy odpowiednio wyhamować. Niech panuje nad łapami. Ten o sokolim wzroku musi jednocześnie dostrzegać kilka rzeczy dookoła, a zarazem błyskawicznie reagować. Najodważniejszy musi wiedzieć, kiedy warto jest podjąć ryzyko. jego odwaga musi być odwagą innych. Nie może jednak wpływać na ich umysł. W końcu lider, to on decyduje co macie robić. Nie możecie lekceważyć wodza. Tylko mu zaufać. Przywódca zawsze musi wiedzieć co robić. Nie moze pozwolić sobie na pomyłkę.

Valentine podniosła łapę.

- Rafiki, powiedziałeś nam dzisiaj, ze dostałeś jakiegoś objawienia. O co chodziło?

- Chyba już wiem, które z Was posiada konkretna umiejętność. Nasz dawny i wielki król Kovu ukazał mi wasze zdolności.

Na wzmiankę o Kovu Kiongozi uśmiechnął się. Spojrzał na ojca. Brązowy lew nie zareagował na wzmiankę.

- Valentine, zapowiadasz się na dobrą przywódczynię, ale nie jest to twoje powołanie. Twoje miejsce nie jest w Lwiej Gwardii. Miujiza, dawny władca pokazał mi moc twojej odwagi. Natomiast siła Chaki jest wam niezbędna. Asani wiem, że jesteś oczami dla Shani. Widzisz za Was oboje. Bahati wiem, ze nie czujesz się członkiem Lwiej Ziemi. Jeszcze nie raz będziesz uciekać i gonić. To właśnie jest waszym przeznaczeniem. Wasza wysokość - zwrócił się do króla. - Oto twoja Lwia Gwardia. Nie minie miesiąc jak będą mogli zacząć pełnić swoje obowiązki na całej Lwiej Ziemi.

Lwiatka wystawiły dumnie pierś do króla. Były niezwykle zadowolone. Sawa uśmiechnal się i skinął im lekko głową. Tak samo lwiatka pokłoniły się jemu. Również Valentine, wcześniej niepewna, teraz czuła się zaszczycona. Ale co mogły oznaczać słowa Rafikiego? Skoro jej miejsce nie jest tutaj, to gdzie?

Skoro lwiatka były już wolne to mogły wrócić do swoich spraw. Sawa i Kiongozi odprowadzili Rafikiego do jego baobabu.

- Wasza Wysokość, przepraszam cię, za poganianie, ale czy znalazłeś już kogoś, kto mnie zastąpi? Nie przeczę, ze czas mnie goni. Byłem już stary za czasów Mufasy, teraz jestem jedną nogą w niebie.

- Cały czas szukam przyjacielu. Nie chcę jednak, aby ot był ktokolwiek. Twój następca musi być ciebie godzien.

Po tych słowach Rafiki zniknał w koronach baobabu.

- Tato, o co chodziło Rafikiemu mówiac, ze za dwa tygodnie Lwia Gwardia będzie mogła pełnić swoje obowiązki. Dlaczego dopiero w tedy?

- Jako lwiatka jesteście za młodzi na to. To jest zbyt niebezpieczne, zwłaszcza teraz. Za dwa miesiące staniecie się już nastolatkami i w tedy będziecie mogli równać się z hienami. Lwiczki w tedy zaczną brać udział w polowaniu, po krótkim treningu. Ty natomiast będziesz zmuszony częściej mi towarzyszyć i pomagać mi w obowiązkach.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Moi drodzy, jest to rozdział - wstawka. Czyli akaś nudna historia wprowadzajaca do ciekawszej części opowieści. Miesiac minie za dwie notki, więc dzieciństwo lwiątek się kończy. Czy chcielibyście przeczytać o jakimś wydarzeniu w tych dwóch notkach? Piszcie pomysły. Jeśli bedzie cos ciekawego, to o tym napiszę.