#56 Zmiana planów

Minął tydzień od śmierci Kiary. Żałoba takze mineła. Wszyscy powrócili do dawnego stylu życia. Khariego nikt nie widział od dłuższego czasu. Zemsty na nim pragnął w zasadzie każdy. Najbardziej jednak zależało na tym Chace i o dziwo Bahatiemu. Tych dwóch było największymi wrogami, ale wiele ich takze łączyło. To właśnie oni walczyli o miejsce najsilniejszego członka w Lwiej Gwardii. Nikt nie wiedział w zasadzie, dlaczego uczepili się siły, skoro pozostałe pozycje były równie ważne. Reszcie nie zależało na niczym konkretnym. Największy problem miał kiongozi, który szybko się przekonał, ze nie chce należeć do gwardii, ani być jej przywódcą. Nie potrafił pogodzić wszystkich obowiązków. W końcu dziadek Kovu radził mu, aby póki może cieszył się dzieciństwem. Chciał o tym porozmawiać z ojcem. Liczył na to, ze tego wieczora zastanie go samego na Lwiej Skale. Każdego dnia, gdy słońce zachodziło i wschodziło król siedział na czubku Lwiej Skały, czasem sam, a czasami z rodziną. Książę podbiegł do niego i usiadł obok. Król widząc syna uśmiechnał się i przytulił do niego.
- Jak ci minął dzień chłopcze?
- Spokojnie, nic się ciekawego nie działo.
- A jak sprawy zwiazane z Lwią Gwardią? Rafiki mówił, że wszyscy robią znaczne postępy, ale ty ominąłeś dwie ostatnie lekcje. Dlaczego?
- Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Tato... ja nie chcę być przywódcą Lwiej Gwardii, w ogóle nie chcę do niej należeć.
Te słowa zdziwiły Sawę. Spojrzał zaskoczony na syna. Kiongozi wiedział, ze w tej chwili rozczarowuje ojca i należą mu się wyjaśnienia. Nie wiedział jak zacząć.
- Tato, jaki był dziadek Kovu? Opowiesz mi o nim? - Dziwna zmiana tematu. Ale król spełnił prośbę syna.
- Mój ojciec był niezwykłym lwem. Wspaniałym królem i ojcem. Niezwykle zasłużonym dla królestwa. Uczył mnie wszystkiego co wiem, niestety nie zdążył przekazać mi wszystkiego.
- Jak zginął?
- W pożarze. Ochronił mnie w tedy i całe stado. Sam nie zdołał się uratować. Zaraz po jego śmierci objąłem władzę. A właściwie dlaczego o niego pytasz?
- Wiesz, objawił mi się jako duch. Powiedział, że jest moim przewodnikiem. Nie poznałem go i dlatego się zdziwiłem, że mnie wybrał.
- Możesz to traktować jako wielki zaszczyt. Ale jak to się ma do Lwiej Gwardii?
- Powiedział, ze póki mogę musze się cieszyć dzieciństwem. Nie brać na siebie zbyt wiele i bawić się. Oczywiście nie zawalać obowiązków księcia.
- Hmmm... - Król zamknął oczy i zastanowił się chwilę - Duchy doskonale wiedzą co mówią. Skoro mój ojciec wypowiedział te słowa, to jestem w stanie zrozumieć twoją decyzję. Wiem też że to naprawdę wiele. Ale w tej właśnie chwili Lwia Gwardia straciła przywódcę. Kogo mam na twoje miejsce osadzić?
- Nie myślałem nad tym. Chociaż... mam pewien pomysł.

- Ja mam być przywódcą Lwiej Gwardii? Kiongozi, oszalałeś.
- Nie, zrozum. Tylko ty jesteś w stanie temu podołać. jesteśmy z jednej krwi. Ja jestem następcą tronu więc ty zostaniesz przywódcą gwardii.
- Raczej przywódczynią. - Ksieżniczka zmrużyła swoje zielone oczy z irytacją. - Bracie nie rozumiem. Tata powiedział, ze nie zgadza się na żadną lwicę w gwardii, a już na pewno nie jako przywódcę. Rozmawiałeś z nim?
- Tak. Ja zrezygnowałem. Nie chcę widzieć na tym stanowisku nikogo innego. Kiedyś mi za to podziekujesz siostro.
- Nie sądzę... - Ale Kiongozi jej już nie usłyszał bo pobiegł spotkać się z Niszą. Po drodze minął Hapanę, Zawadi, Amarę i Shani. Lwiczki powiedziały mu, że widziały Niszę i Nevadę nad wodopojem, a same poszły do Val.
- Co się stało twojemu bratu? Jest strasznie podekscytowany. - Zapytała zdziwiona Amara.
- Ponieważ właśnie przekazał mi władanie nad gwardią. Zrezygnował.
- Woah, masz ty kochana szczęście mają brata który o tobie myśli. Zazdroszczę, sama mogłabym należeć do Lwiej Gwardii. - Powiedziała dumnie Hapana - Pokazałabym tym wszystkim, zarozumiałym samcom, co lwica potrafi. Jak myślicie? Mogłabym być tą najodważniejszą. Niestety sądzę, ze nie pokonałabym lwa wiec siła odpada.
- Jak dla mnie możemy sie zamienić. Chcesz być przywódczynią, Hap?
- O nie, nie. Dowodzenie to nie moja bajka.
- Ehh, a ty Amara?
- Stanowcze nie, chcę być lwicą polującą.
- Shani?
- Chyba żartujesz... jestem ślepa.
- Musiałam zapytać. A może Zawadi?
- Nikt by mnie nie przyjął na to stanowisko. Kto chciałby zobaczyć córkę zdrajcy, mordercy i wyrzutka jako przywódcę? Nawet nie będę się starać. Widział ktoś mojego brata? Muszę z nim porozmawiać. Ubiega się o pozycję najodważniejszego i ciągle gdzieś znika sprawdzając swoją odwagę. Normalnie jakbym nie miała już brata.
- Chyba był z Bahatim w jaskini waszej mamy. - Powiedziała Shani, a wszyscy na nia spojrzeli. Ona to wyczuła. - No co? Nie widziałam ich, ale słyszałam jak rozmawiali.
Brązowa pobiegła we wskazana stronę. Weszła do jaskini gdzie Miujiza i Bahati lezeli i rozmawiali.
- Wow. Shani jest naprawdę dobra. Cześć Wam. Możemy porozmawiać? Jak Wam idzie w Lwiej Gwardii?
- Całkiem nieźle, ale Rafiki wciąż twierdzi, ze jestem zbyt wielkim tchórzem, nie potrafi też stwierdzić, kto jest najsilniejszy.
- Miujiza, minał tydzien, oczywiście ze to trochę potrwa. Mam do Was dwóch jedno zasadnicze pytanie. Ale proszę abyście utrzymali naszą rozmowę w sekrecie.
Lwiatka kiwnęły głowami.
- Ta cała Lwia Gwardia została stworzona przede wszystkim do walki z naszym ojcem. Ale... czy jak się juz spotkamy... będziemy w stanie stanąć przeciwko niemu? Boję się tego.
- Zawadi, on zabił naszą babcię.
- A mnie porzucił i wykorzystał. Jestem waszym przyrodnim bratem i czuję to samo co wy. Jestem Lwioziemcem i nie mam już rodziców. Wy mi zostaliście. A rodzina powinna trzymac się razem. ta prawdziwa rodzina, czyli wasza dwójka. Jeśli kiedyś staniemy do walki, Zawadi, gwarantuję, ze będziemy w stanie się przeciwstawić.
Słowa Bahatiego podniosły lwiczkę na duchu.
- Chciałabym go jednak jeszcze poznać, zanim to się stanie. Czegoś się dowiedzieć.
- Myślę, że można to załatwić, ale nie puszczę cię samej. Znam mojego ojca i potrafi doskonale manipulować innymi. Nie pozwolę, aby coś ci nagadał.

Tymczasem nad wodopojem Kiongozi rozglądał się za ukochaną i jej matką. Obie leżały na skale i rozmawiały i nie wyglądały na zadowolone. Książę nie chciał przeszkadzać, ale czuł, ze musi się dowiedzieć o co chodzi. Podszedł bliżej, a lwice natychmiast zamilkły i uśmiechneły się sztucznie.
- Dzień dobry książę.
- Dzień dobry Nevado, cześć Nisza. Czy nie przeszkadzam? Mogę przyjść później...
- Nie, nie, drogi książę. W zasadzie to my musimy z tobą porozmawiać. - Zaczęła Nevada. - Czuję się już znacznie lepiej i postanowiłam, ze nadszedł czas, aby wrócić do domu. Nisza powiedziała mi o Was i wiem, ze jest to pewien problem, ale... nie mogę zostawić tutaj córki. Jej ojciec o niczym nie wie, z pewnością bardzo się o Nas martwi. Jeśli wrócę bez niej, nie będzie zachwycony.
Kiongoziego zabolało serce. Spojrzał na ukochaną, która miała spuszczony wzrok. Ich zwiazek był niezobowiązujący, ale nie chcieli się opuszczać nawzajem. Jedna opcja: Nisza kiedyś powróci, druga opcja: Zapomną o sobie i rozstanie przestanie boleć.
- Zaczekajcie jeszcze trochę. Proszę, dwa tygodnie.
- Mamo, musimy się z tym pogodzić. Dwa tygodnie to niewiele. też chcę zobaczyć tatę i wrócić do domu, ale tak ciężko mi odchodzić. Miodowa lwica chwile się zastanawiała, była zmartwiona, ale zgodziła się na ten czas. Lwica wróciła na Lwią Skałę, a lwiatka zostały same.
- Chciałbyś, abym wróciła jak dorosnę?
- No jasne, w moim stadzie zawsze będzie dla ciebie miejsce.
- Aaa, czy u twojego boku także? - Kiongozi przełknął ślinę
- Oczywiście. będę czekał.
Cóż innego mógł jej powiedzieć? Nie wiedział co będzie w przyszłości, ale póki co, nie chciał psuć tej chwili.