#42 Bolesna prawda

Lwiątka dorastały. Stawały się coraz starsze, większe i rozbrykane. Zaczęły się objawiać ich prawdziwe charaktery. Nawet Shani pomimo swojej ślepoty nadal była tą samą rozbrykaną lwiczką. Nauczyła się jako tako sobie radzić, ale miała wielkie problemy i każdy o tym wiedział. Nigdy nie mogła chodzić sama. Podczas zabaw musiała bardzo uważać. A tak bardzo kochała szaleć. Shani wiedziała jedynie jak wyglądali członkowie rodziny, jakie barwy ją otaczały. Jak wyglądała Lwia Skała. Ale nic poza tym. Tego popołudnia razem z Amarą była pod opieką Kiary, ponieważ Idia była na polowaniu. Stara lwica czule opiekowała się lwiczkami. Umyła Shani i przytuliła ja do siebie. Ślepa czy nie, to nadal była jej piękna i kochana wnuczka. Nie była żadnym odmieńcem. Sawa, po całym zdarzeniu był wściekły. Było mu żal ukochanej siostrzenicy. Obawiał się, ze zwierzęta mogą ją postrzegać jak kalekę, zabronił więc traktowania jej jak niepełnosprawną. 
- To nadal jest, jak i była członkini stada. Młoda lwica, która ma przed sobą otwarty choryzonty. Nauczy się żyć ze ślepotą i udowodni wszystkim, ze jest w stanie normalnie funkcjonować. 
Sawa właśnie tak odpowiedział na obawy siostry.
- Dziękuję bracie. Dziękuje, ze nadal tak o niej myślisz. - Lew przytulił Idię.
- Nie martw się. Poradzi sobie. To w końcu krew naszego ojca.

Amara przytulała się do siostry. Ta swoim pustym wzrokiem spoglądała w dal. Panowała cisza, która nagle została przerwana przez Shani.
- Babciu, jest jedna rzecz, której nie widziałam. A strasznie bym chciała.
- Co to takiego kochanie? Może uda mi się to tobie opowiedzieć?
- Moje oczy. Jakie były? Jakiego koloru?
Złota lwica była zaskoczona tym pytaniem. Nie wiedziała jak odpowiedzieć. Musiała dobrze przemyśleć odpowiedź.
- Były naprawdę piękne. Nie odziedziczyłaś ich po żadnym z rodziców. Miały kolor czystego bursztynu. Były złoto brązowe i lśniące. - Lwiczka posmutniała - Shani, może i straciły swój blask, ale to niczego nie zmienia. Nadal jesteś taka jaka byłaś. Uwierz mi.
- Dziękuję. Wyobraziłam je sobie. Naprawdę piękne.
Amara uśmiechnęła się. Po chwili także coś do niej dotarło.
- Babciu, a jaki był tata? Jak wyglądał?
- Na to pytanie niech odpowie Wam Wasza mama. Ona lepiej go opisze. Ja zapamiętałam go jako bohatera. O więcej pytajcie mamę.

Na Lwiej Skale Sawa przechadzał się i rozmyślał jak zadbać o bezpieczeństwo Wolnej Ziemi. Nie mógł sie już doczekać, kiedy jego córka dorośnie i przejmie na niej władzę. Spojrzał czule na Agile'go, który właśnie pilnował jego dzieci. Eclipse była na polowaniu z resztą lwic. Lis pustynny dobrze radził sobie z maluchami. Książęta wręcz go uwielbiały. Valentine mogła z nim rozmawiać o wszystkim, natomiast Kiongozi nie mógł przestać bawić się jego ogonem. 

- Valentine, zabaw się ze mną. Proszę siostrzyczko.

- Kiongozi, nie mam ochoty. Rozmawiam z Agile.

starszy brat skoczył na siostrę zmuszając ją do pogoni. Zdenerwowana lwiczka rzuciła się za bratem. Biały nie dawał się tak łatwo i pragnąc wygranej przygniótł ja do ziemi. Pomimo próśb lwiczki nie schodził z niej. Przez chwilę stracił poczucie delikatności i przydusił ja ciut za mocno. Lwiczka zaczęła się dusić. Dziwne dźwięki wystraszyły brata zmuszając go do zejscia. Mimo wszystko lwiczka nadal nie mogła złapać oddechu.

- Valentine! Wszystko w porządku? - Ojciec podbiegł do dzieci i pomóc córce złapać oddech.

- Tak tato, już dobrze. Wystraszyłam się.

- Przepraszam Valentine! Ja nie chciałem. Byłem trochę za mocny.

- Kion, wszystko dobrze, ale musisz bardziej uważać. Twoja siostra często moze mieć problemy z oddechem.

- Dlaczego tato?

- Widzisz kochanie, urodziłaś się lekko chora. Rafiki mówił, że do końca życia mozesz bardzo szybko się męczyć i mieć duszności przy dużym wysiłku. Dlatego musisz bardzo uważać. Ale też bez przesady. Nikt nie zabrania się bawić.

Król odszedł od dzieci. Valentine lekko posmutniała. Kiongozi'emu zrobiło się strasznie przykro i głupio. Nie wiedział co powiedzieć. Agile otulił małą brązową.

- Martwisz się Valentine?

- Tak. Właśnie się dowiedziałam, że jestem chora. Czyli do niczego się nie nadaję. 

- Nie mów tak. Jesteś naprawdę piękna. Masz niezwykłą barwę sierści oraz cudowny charakter. Wyrośniesz na wspaniałą lwicę i żadna choroba w niczym ci nie przeszkodzi.

- No właśnie siostrzyczko. Ja nikomu nie pozwolę cię z tego powodu obrażać. Będziesz najlepszą lwicę polującą, walczącą, będziesz wspaniała.

- Nie prawda, choroba automatycznie mnie dyskwalifikuje do czegokolwiek. 

- Nie zgadzam się. Siostro, wszyscy cię kochają, a ja szczególnie. Zawsze będziesz dla mnie najważniejsza. Jesteś księżniczką i nie zapominaj o tym. Masz pewne przywileje, należy ci się szacunek.

Sawa przysłuchiwał się tej całej przemowie syna. Widać było, ze ma królewskie podejście do życia, ale za bardzo niezależne. Przywileje, to prawda, ale do pewnego stopnia. Będzie musiał mu to wytłumaczyć, lepiej jak najszybciej.